24ώρες αντοχής ανθρώπων και υλικών(με ψυχή), 3η συμμετοχή φέτος. Μια συμμετοχή που για να επιτευχθεί πήραν κατάρες θεοί και δαίμονες από το στόμα μου, μιας και διαδοχικά ακύρωσαν την συμμετοχή τους 1) ο κλασικός συνοδηγός μου, με τον οποίο μαζί ξεψαρώσαμε, 2) ο εργάτης μου(παρέδωσε πνεύμα το μοτερ) και 3) τα πολύτιμα μηχανικά μέρη της μετάδοσης του αυτοκινήτου μου, τα οποία 7 μέρες πρίν την εκκίνηση, μια κοπελίτσα απρόσεκτα τους γάμησε τα πέταλα όταν έπεσε πάνω στον παρκαρισμένο κόκκινο σίφουνα. Αναπληρωτής συνοδηγός βρέθηκε, και ο αγώνας χρόνου για να φτιαχτεί το αυτοκίνητο πέτυχε, με την βοήθεια των Παναγιώτη Θεοδωρίδη (μηχανικός) και Πάζη Γιώργου(ανταλλακτικα), και τελικά 6 ώρες πρίν την εκκίνηση της Αθήνας, βιδώθηκε στην Θεσσαλονίκη η τελευταία βίδα. Ο εργάτης όμως δεν κατάφερε να χωρέσει στην πίεση του χρόνου, και έμεινε ανοιχτός, εκτός αυτοκινήτου…
Ήταν ίσως ο καλύτερος αγώνας που πάτησα. Ο καιρός, ο ανταγωνισμός, το αυτοκίνητο, όλα μύριζαν μπαρούτι…25 συμμετοχές στην κατηγορία, και 5 στην Entry, και μετά από την πρώτη ειδική με βροχή και πολύ ομίχλη καταλήγουμε στην 5η θέση, με άψογο αυτοκίνητο. Η δεύτερη ειδική μας βρίσκει με περισσότερη βροχή, έχουμε κερδίσει μια θέση με προσπέραση, και λιγη ώρα μετά από τις άλλαγές της διαδρομής λόγω πεσμένων βράχων στο δρόμο, μπαίνουμε σε ένα διαβολικό δύσκολο ανηφορικό χιλιόμετρο βγαλμένο από trophy. Τα μοτέρ στους κόφτες, τα cayman μανιωδώς ψάχνουν για προσφυση, όσοι έχουν μπλοκέ τα κλειδώνουν και βγαίνουν. Όσοι δεν έχουν, βάζουν τους εργάτες. Οι υπόλοιποι καταδικασμένοι. Μαθαίνουμε ότι 8 αυτοκίνητα έχουμε μείνει μόνο σε όλη την ειδική πλέον. Στο 70% της διαδρομής το jimny πατάει σε ροδιά από προηγούμενο όχημα που γλίστρισε, και μοιραία γλιστράει και αυτό προς την εξωτερική του δρόμου. Λίγα εκατοστά ακόμη και κινδυνεύει με τούμπα. Κλείνει και τον δρόμο. Βρέχει και είναι 2 τη νύχτα. Δεν υπάρχει συνέχεια, είναι το τέλος λέω. Ένα wrangler τρώει μέτρο-μετρό με τον εργάτη του να ανεβει. Μετά από 1 ωρα περίπου με φτάνει, αλλά δεν μπορεί να δέσει κάπου, ούτε χωράει να περάσει. Εμφανίζονται από μηχανής θεοί και τα 2 τελευταία jimny που εναπομειναν στον αγώνα, Παλτζούδης Φώτης (Ζ2)και Αρίστος Σούκας(Ζ3), οπου με πολλές γεωμετρικές πατέντες, καταφέρνουν να με ξεκολλήσουν, και να πατήσουμε όλοι σταθερό χώμα στις 7 το πρωι….
Στο Δίστομο το πρωί, μιάμιση ώρα μετά,μας περιμένουν δύσκολες αποφάσεις. Μονο 3 αυτοκίνητα μένουν χωρίς ποινή, όλοι οι υπόλοιποι έχουν χάσει την ειδική. Μαθηματικά είμαι στην 4η θέση. Η επόμενη ειδική πρέπει να αρχίσει περίπου 9 και να τρέξουμε για άλλες 6,5-7 ώρες, χώρια την επιστροφή στην Αθήνα, χωρίς καθόλου ξεκούραση από όλη την βραδινή περιπέτεια. Και μέτά από αυτά μας περιμένει το ταξίδι επιστροφής στην Θεσσαλονίκη. Με τις 3 πρώτες θέσεις λοιπόν ήδη τελειωμένες, έπρεπε να το υποστούμε όλο αυτό, για να καταταχτούμε 4οι στην καλύτερη (απόλυτα εφικτό) για να πλασαριστώ στην 2η θέση του πρωταθλήματος με 36 έναντι 37 βαθμών του (άξιου) Μπερσή.
Έκρινα ότι ήταν προτιμότερο να ξεκουραστώ επιτέλους….. Τα μαθηματκά νικήσαν το πάθος.
Πολλά ακόμη θα μπορούσα να πω για τον αγώνα. Η προσπάθεια του απεγκλωβισμού από κάποιους συναγωνιστές (ενώ άλλοι που χρησιμοποίησαν τους ιμάντες μου για να κάνουν 50 μέτρα τον εργάτη τους για να καταφέρουν να πιαστούν από κάπου, δήλωσαν ότι κουράστηκαν αφού τραβήχτηκαν, και έφυγαν….) Το γεγονός ότι με τον καινουριο μου συνοδηγό δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή κάτι χειρότερο ή καλύτερο για έναν από τους 2 -και οι 2 υπήρξαν ισάξια καταπληκτικοί. Η οργάνωση που θέλει ακόμη πολλή δουλειά για να κάνει έναν σοβαρό αγώνα με ασφάλεια,(πολύ μεγάλη κουβέντα). Το γεγονός ότι αν απλά επέλεγα να μην μπώ στον βούρκο, αλλα να αφήσω την ειδική στην μέση, θα μου έδινε την ίδια ακριβώς ποινή, αλλά θα μου επέτρεπε να ξεκινήσω την τελευταία ειδική σε φυσιολογική ώρα, και μάλιστα μπορεί και με 1-2 ώρες ύπνο.. Τη γαμω-τύχη μου, που με όλα τα στραβά της προετοιμασίας μου δεν κατάφερα να φτιάξω τον εργάτη, τον οποίο αν τον είχα θα ήμουν σε 10 λεπτά έτοιμος για συνέχεια.. Το ότι εγκατέλειψα έναν αγώνα για παράγοντες που δεν έχουν να κάνουν με αγώνες raid.. και άλλα πολλά.
Η εμπειρία ήταν πάντως συναρπαστική. Ευχαριστώ όσους με βοήθησαν και ήταν δίπλα μου με όποιο τρόπο ο καθένας. Και τον κόκκινο σίφουνα επίσης, τον μεγάλο μου έρωτα!
Η φωτό προφανώς είναι τραβηγμένη μετά απο κάποιο φλέρτ μου με θάμνους....! Καλά, μπορεί και δεντράκι, αν κρίνω απο τον στραβό προβολέα....
Το σημείο που μας κράτησε ακίνητους για 5 ώρες περίπου...
Για τον Αρίστο βέβαια, το να κερδίσει τον συγκεκριμένο αγώνα στην ENTRY ήταν σαν να κλέβει εκκλησία, διότι οι απαιτήσεις ήταν για πραγματικά έμπειρα πληρώματα. Τα υπόλοιπα γατάκια δεν φτουρούσαν μπροστά του. Στην ΓΕΝΙΚΗ κατάταξη (Ζ2/Ζ3) βγήκε 8ος....
Μπορεί βέβαια να μας πεί και ο ίδιος την εμπειρία του!!
