Η εκδρομή για τα Γεράνεια όρη ξεκίνησε στις 09:30 από τη Λ.Κηφισίας και μέσω Αττικής οδού κατευθυνθήκαμε για τα διόδια της Ελευσίνας. Εκεί συμπληρώθηκε και ανασυγκροτήθηκε το τελικό κονβόι. Κατά τις 10:30 φύγαμε με κατεύθυνση τα Μέγαρα από την παλαιά εθνική οδό.
Βγαίνοντας από τα Μέγαρα και στο δρόμο για Αλεποχώρι πατήσαμε χώμα. Τα πρώτα χαμόγελα άρχισαν να φαίνονται και μετά από εδαφικές εναλλαγές χώματος-ασφάλτου, η πρώτη χρήση τετρακίνησης ήταν γεγονός σε ανηφορικές λάσπες. Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας ανεβαίνοντας το βουνό από τους πρόποδες των Γερανείων και σε ένα διάσελο έγινε η πρώτη στάση με θέα τον Κορινθιακό και τον Αργοσαρωνικό. Αφού πάρθηκαν οι απαραίτητες φωτογραφίες σε ζεστό και εύθυμο περιβάλλον, αλλά με μονοψήφιο αριθμό βαθμών Κελσίου, το τσουχτερό κρύο αντισταθμίστηκε με την υπέροχη πίττα της Παυλίνας (θέλουμε κι άλλη).
Όταν η πίττα τελείωσε το κρύο μας ανάγκασε να μπούμε στα αυτοκίνητα και να συνεχίσουμε την διαδρομή. Κατηφορήσαμε έναν βατό χωματόδρομο με προορισμό το κέντρο των Γερανείων όπου και ο χαρακτηρισμός της εκδρομής ως «εξερευνητική» άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Στη θέα ενός ρέματος δεν αντισταθήκαμε και με τη γνωστή περιέργεια που συνήθως μας διακατέχει, προχωρήσαμε μέχρις ότου η χρήση αλυσσοπρίονου έγινε απαραίτητη. Ο μεγάλος βαθμός δυσκολίας λόγων των πεσμένων δέντρων και των τεχνικών περασμάτων ανάμεσα σε βράχους, ήταν ο λόγος που μας έκανε να πάρουμε άλλη κατεύθυνση-διαδρομή για να μη σπαταλήσουμε πολύ χρόνο.
Αλλάξαμε τη πορεία μας διασχίζοντας μία αντιπυρρική ζώνη και φτάνοντας στο πρώτο υψόμετρο αντικρύσαμε την εντυπωσιακή ‘κοπάνα-ανηφόρα’. Ο πειρασμός ήταν μεγάλος και έτσι η χρήση του κοντού κιβωτίου υλοποίησε όλες τις κρυφές μας επιθυμίες. Τα off road ελαστικά έναντι των μαμίσιων απέδειξαν την ανωτερότητά τους.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας με χαριτωμένες λάσπες και βρεθήκαμε μάρτυρες σε μία απρόοπτη γνωριμία του dambo και του βράχου. Ο dambo και ο βράχος τα είπανε λιγάκι και αφού η «φιλία» αυτή δεν αποδείχθηκε αληθινή, συνεχίσαμε με καλύτερους οιωνούς για το κατηφορικό νεροφάγωμα που μας οδήγησε στο ποτάμι. Εκεί αξιοποιήσαμε το γάργαρο και δροσερότατο νεράκι (!!!) για τον πρώτο καθαρισμό των αυτοκινήτων. Η ομαλή συνέχεια της διαδρομής συνδυάστηκε με θέα τις Αλκυονίδες νήσους και τον Κορινθιακό. Οι νερολακούβες έπαιξαν κι αυτές σημαντικό ρόλο στην ομορφιά της διαδρομής όπως και οι συνεχείς εναλλαγές τοπίου και κατάστασης εδάφους.
Η ώρα είχε πάει 15:00 και η επιθυμία μας για φαγητό δεν ήταν πια αστείο πράγμα. Ιδανικός προορισμός ήταν πια η γραφική ταβέρνα στα Πίσια. Το φοβερό γκιούλμπασι και η Ερηάνα έφτασαν την ήδη καλή μας διάθεση στα ύψη. Με τη φωνή της και την κιθάρα της, το κέφι ανέβηκε κατακόρυφα. Αφού διώξαμε και τους τελευταίους πελάτες της ταβέρνας, είπαμε τα ανεκδοτάκια μας, πληρώσαμε και φύγαμε. (Τελικά τα κόκκαλα ποιός τα πήρε; Λασπομάχος ή Αlexmanlenir;)
Η ώρα της επιστροφής είχε φτάσει και ο πρώτος διαχωρισμός της παρέας άρχισε καθ οδόν μετά από επαναλαμβανόμενες ψηφοφορίες με αντικείμενο τον καφέ. Αυτοδυναμία δεν επεκράτησε και έτσι, με δημοκρατικές διαδικασίες, όσοι απομείναμε πήγαμε σε καφετέρια με θέα τον Κορινθιακό. Κάτσαμε εκεί καμιά ώρα και στη συνέχεια πήραμε το δρόμο της επιστροφής μέσω της Εθνικής οδού. Γύρω στις 21:00 είχε φτάσει στο τέλος της μία πολύ ωραία εκδρομή.
Ευχαριστώ πολύ όλους!!!
